Dvadeset drugog maja 1960. godine izmjeren je najjači zemljotres u historiji, magnitude 9,5 stepeni po Rihteru, pogodio je južni Čile. Brazda puknuća protezala se gotovo 1.000 kilometara duž obale zemlje. Događaj je dobio ime po gradu kojeg je potres najviše pogodio, Valdivia.
Zemljotres Valdivia ostavio je 2 miliona ljudi bez doma, povrijeđeno je najmanje 3.000, a poginulo 1.655 osoba. Ekonomska šteta iznosila je više od dvije milijarde dolara.
Zvuk podrhtavanja začuo se u popodne 22. maja 1960. godine, navodi Sergio Barrientos, tada osmogodišnji dječak. On je šetao ulicom svog rodnog grada na jugu Čilea kad se tlo počelo tresti. Sjeća se kako su se električne žice sa telefonskih stubova njihale ; tako žestoko da su udarile jedna o drugu sa suprotnih strana ulice.
“U isto vrijeme, vidio sam neke dimnjake kako propadaju kroz krovove kuća”, kaže Barrientos.
Tlo se treslo toliko snažno da ga je oborio s nogu, ne mogavši se podići nekih 10 minuta dok je zemljotres trajao.
Barrientos je kasnije godinama proučavao zemljotrese. Direktor je Nacionalnog seizmološkog centra na Univerzitetu u Santiagu. Potres koji je doživio 1960. godine bio je najmoćniji ikad zabilježen, ali sa manje žrtava nego neki nešto slabiji zemljotresi.
“Bio je to ogroman, ogroman potres”, kaže Barrientos.
Sada zna da se tokom tog zemljotresa, dok je ležao na putu, njegov rodni grad pomjerio oko 3 metra zapadno u jednoj minuti. “Čitava se zemlja protegnula tokom ovog potresa”, objašnjava Barrientos. “Obala se pomjerila prema zapadu. To je povećalo površinu Čilea.”
Zemljotres Valdivije pokrenuo je masivni cunami koji je jurnuo preko Tihog okeana. Valovi su pogodili obalne zajednice sve do Novog Zelanda, Japana i Filipina. Na Havajima je cunami opustošio obalni grad Hilo, usmrtivši 61 osobu.
Procjenjuje se da je oko 40 posto kuća u Valdiviji uništeno, a 20.000 ljudi ostalo je bez kuće. Najviše su pogođene građevine sagrađene od betona, koje su se u nekim slučajevima potpuno srušile, jer nisu izgrađene modernim metodama, koje odgovaraju trusnim područjima. Tradicionalne drvene kuće prolazile su bolje; iako su mnoge postale neuseljive. Kuće sagrađene na višim površinama pretrpjele su znatno manje štete u usporedbi sa kućama u nizinama koje su apsorbirale velike količine energije.
Za Intelektualno.com piše: Faris Marukić
