U osvit Prvog svjetskog rata brojni stanovnici Bosne i Hercegovine koji su već bili pripadnici austrougarskih jedinica ili koji su to netom tek postali poslani su na front u Srbiju. Slično stanje bilo je i sa drugim Južnim Slavenima čije su zemlje bile pod vlašću cara i kralja Franje Josifa. Mnogi od njih su se u sukobima protiv Srbije iskazali kao hrabri i odlučni borci pa su dobili odlikovanja i unaprjeđenja. Bošnjaci, kako su u toku rata kolektivno nazivani svi stanovnici Bosne i Hercegovine posebno su se istakli na Sočanskom ili Italijanskom frontu u bitkama na Monte Maleti i Kobaridu. Jedan od prominentnijih boraca iz Bosne i Hercegovine bio je i Gojkomir Grahovac, čovjek koji će doživjeti sudbinu da u Srbiji bude omražen, a u Bosni i Hercegovini bude skrajnut i zaboravljen.
Gojkomir, rođen u Bileći 1883. godine, bio je sin poreskog službenika, ali rana smrt oca upućuje ga ka vojnoj karijeri u Sarajevo. Po završetku vojne škole odlazi u Maribor, gdje će dovršiti svoje vojno obrazovanje. Potom postaje oficir 2. bošnjačke regimente stacionirane u Gracu. Gojkomir Glogovac nije bio samo vojnik, već je bio poznat i kao biciklista, mačevalac, plivač, strijelac i gimnastičar. Bilećanin je bio i voditelj podoficirske obuke, za šta je dobio priznanje 1914. godine. Bio je sklon čizmama za jahače koje su nejahačima u vojsci bile strogo zabranjene, zbog čega je pet dana proveo u kućnom pritvoru. U kućnom pritvoru bio je i zbog oglušenja na naredbu da tokom velikog pljuska vojnu vježbu vodi na otvorenom.
Početak rata 28. 7. 1914. godine Glogovac dočekuje kao komandant 3. mitraljeskog bataljona u sklopu 2. bošnjačke regimente, a iskazao se u borbama na Ljigu. U tim sukobima, poslije jednog juriša, stradalo je oko 400 srpskih vojnika. Drugi bošnjački puk smatran je najboljom borbenom jedinicom austrougarske vojske. Pripadnici ovog puka ponijeli su 42 medalje za hrabrost. Zlatna knjiga Komande austrougarske vojske sadrži imena 106 pripadnika bošnjačkih regimenti koji su dobili zlatne medalje za hrabrost.
Nakon iskazane hrabrosti u Srbiji Gojkomira i njegove suborce šalju na Sočanski front, gdje se ponovo ističe. Kraće vrijeme je proveo na koruško-italijanskoj granici, pa se vraća na Italijanski front. Njegova mitraljeska jedinica činila je udarnu iglu napada na Monte Maletu, čije osvajanje predstavlja jedan od najvećih uspjeha bošnjačkih regimenti u ratu. Po okončanja angažmana na Soči prekomandovan je u rezervni kadar u Lebring kod Graca, gdje je obavljao obuku mitraljeskih jedinica. U carskoj vili Warholz kod Reichenaua postao je vitez odreda Marije Terezije, što mu pored ordena donosi i mađarsko baronstvo. U septembru 1917. godine, odlazi u Beli Potok kod Beograda, gdje vrši obuku jedinica koje su trebale poslužiti kao ispomoć osmanskim trupama, ali do njihovog angažmana na Bliskom Istoku nikada nije došlo, već su prekomandovani u Italiju. Brojna odlikovanja dobio je i za ratovanje u Albaniji gdje je raspoređen od sredine 1918. godine.
Kada je Prvi svjetski rat konačno završen pridružio se novoformiranoj vojsci Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, ali je napustio zbog nediscipline trupa. Navodno je odbio dati zakletvu kralju Petru I. Pošto je došao u nemilost novih vlasti odlazi u Austriju, a potom seli u Mađarsku. Od tuberkuloze Gojkomir Glogovac obolijeva 1921. godine, u decembru odlazi u Vojnu bolnicu u Budimpeštu, gdje umire 1. marta naredne godine. Sahranjen je bez vojnih počasti.
Za Intelektualno.com piše: Faris Marukić
