U jeku svojih osvajanja, sultan Bajazit I osvaja provinciju Erzindžan u istočnom dijelu današnje Republike Turske. Na taj način Bajazit se sukobio sa mongolskim vladarom Timur Lenkom, koji je to područje smatrao svojom sferom uticaja. On nije želio priznati predaju Erzindžana i zahtijevao je da se anadolski emirati vrate legitimnim vladarima. Bajazit taj zahtjev odbija zbog čega Timur Lenk 1400. godine pokreće ofanzivu.
Bitka kod Angore i podjela Carstva
Velika bitka između ove dvije zaraćene strane odigrala se 1402. godine kod Angore. Bitka je bila duga i puna preokreta. U toj borbi osmanska vojska je bila desektovana, jer su ratnici iz nedavno osvojenih emirata prešli na protivničku stranu. Bajazit je imao 70.000 svojih ljudi naspram 160.000 Timurovih. U konačnici, Osmanlije su prisiljene na bijeg, a Bajazit biva uhvaćen i zarobljen. Nakon ovog događaja dolazi period interegnuma, odnosno bezvlašća u Osmanskom Carstvu, koji će trajati od 1402. do 1413. godine. Sultan Bajazit je zarobljen. On umire u maju 1403. godine od moždanog udara, mada postoji i verzija priče koja kaže da je popio otrov iz svog prstena. Iza Bajazita su ostala četiri sina koja su pretendovala na osmansko prijestolje, Sulejman, Mehmed, Isa i Musa. Ne želeći prolijevati krv, Timur je odlučio da ih ostavi da svi zajedno žive i da se na taj način unište. Trojici Bajazitovih sinova dodjeljuje naslijeđe. Sulejman dobija teritoriju Rumelije, Isa Bursu i područje oko Burse, a Mehmed oblast Amasije i Tokata.
Cilj Sulejmana je učvrstiti se na vlasti
Sulejman je nastojao ostvariti feudalna državna načela onakva kakva su se razvila u vrijeme njegovih prethodnika, Murata I i Bajazita I. Također, težio je održavanju timarskog sistema i centralizaciji države. Sulejman je 1403. godine potpisao sporazum sa Bizantom, na osnovu kojeg im je dao neke teritorije na morskoj obali zajedno sa Solunom. Sulejman je pregovarao sa ligom koju su činili Jovan VII Paleolog, Đenovljani, vojvoda Naksosa, vitezovi sa Rodosa, kojima se pridružio i Stefan Lazarević. Dogovor koji je postignut u februaru 1403. godine bio je veoma povoljan za kršćane. Sulejman je otvorio svoje luke za sve brodove lige i obavezao se da neće ni on prolaziti moreuzima bez dogovora sa članovima. Đenovljani i vojvoda Naksosa su bili oslobođeni plaćanja tributa. Neku vrstu poluvazalnog odnosa zadržao je i sa Vlaškom, te je sklopio ugovor i sa albanskim aristokratskim porodicama. Sulejman je nastojao učvrstiti vlast mirnim putem, iako su se gazije protivile jer su u tome vidjeli samo gubitak ratnog plijena.
Mehmed pravi opoziciju bratu Sulejmanu
Ovakvo stanje nije odgovaralo Mehmedu, koji je smatrao da Osmansko Carstvo ne može bez evropskog dijela. Mehmed je objavio svoje pravo nad kneževinama u Anadoliji, te napada svog brata Isu, koji se smjestio u Bursi i pobjeđuje ga 1403. godine. Sklonivši se u Carigrad, Isa pokušava osvojiti Bursu, ali biva pobijeđen. U još nekoliko navrata Isa je pokušao pobijediti svog brata, ali pošto je nizao neuspijehe 1405. godine je odlučio da se zauvijek povuče.
Sulejman je nastojao iskoristiti sukob Mehmeda i Ise, međutim, princ Musa se 1406. godine pridružuje Mehmedu. Musa nije dobio ništa prilikom podjele očevog naslijeđa. Njegova vojna aktivnost počela je u evropskom dijelu napadajući Sulejmanovu vojsku sa malim vojnim odredima. Uz novčanu pomoć Mehmeda postiže značajne uspjehe. Između ostalog osvaja Jedrene. Uvidjevši opasnost nastale situacije, Sulejman se brzo vraća u Evropu, napada Musu, i vraća izgubljeni teritorij.
Krajem 1409. godine Musa ulazi u Rumeliju, da bi u februaru 1410. godine odnio veoma bitnu pobjedu. Sada Sulejman sklapa savez sa Manojlom II, oženivši se sa jednom od djevojaka iz dinastije Paleologa. Na taj način uspijeva zadati Musi poraze kod Konstantinopolja, a nedugo zatim i kod Jedrena, da bi se potom Musa povukao. Sljedeće godine, Musa se iznenadno vraća i nanosi težak poraz Sulejmanu. Sulejman je uhvaćen i ubijen u februaru 1411. godine.
Do tada saveznici, Musa i Mehmed postaju protivnici
Došavši na vlast, Musa nastavlja borbu protiv Stefana Lazarevića, a potom i protiv Manojla II. Napadao je Solun, Selimbriju, Konstantinopolj. Međutim, Mehmed se nije puno radovao njegovom uspjehu. Ubrzo prelazi i Bosfor nastojeći svrgunti svog brata, ali biva poražen.
Kada se vratio u Aziju, Mehmed počinje sa mnogo boljim planiranjem svog povratka. Musu je sve više spahija napuštalo, a to čine i drugi redovi kojima nije odgovarala anarhija. Mehmed ostaje bez akindžija koji prelaze na stranu Muse. Ipak, postiže dogovor sa Stefanom Lazarevićem i Manojlom II, te u junu 1413. godine prelazi moreuze. Do bitke između braće dolazi 5. jula 1413. godine u području Sofije. Tada do punog izražaja dolaze Mehmedove pripreme. Pobijeđen od mnogobrojnih snaga, Musa planira da pobjegne. Međutim, uhvaćen je i ubijen. Istog dana Mehmed ujedinjuje Osmansko Carstvo i proglašava se sultanom.
Za Intelektualno.com piše: Alen Borić
