Safet Krupić filozof i esejista rođen je u Bosanskoj Krupi 1911. godine. Krupići su bili lokalna begovska porodica, a Safetov otac Husein-beg obavljao je funkciju načelnika. U svom rodnom gradu Safet završava osnovnu školu, nakon čeka počinje nešto turbulentnija epoha njegovog života. Zbog smrti oca i gubitka većeg dijela posjeda usljed agrarnih zakona Kraljevine Srba Hrvata i Slovenaca, prisiljen je da živi skromnijim životom.
Nakon toga seli se u Bihać, gdje upisuje Državnu klasičnu gimnaziju. Nakon uspješno završenog srednjoškolskog obrazovanja, seli u Zagreb gdje upisuje i završava Filozofski fakultet- filozofija i francuski jezik. Tokom školovanja u Zagrebu oštro je kritikovao prevladavajuće ekonomske, političke i kulturne prilike u Kraljevini Jugoslaviji.
Svoje radove Safet Krupić objavljivao je u brojnim istaknutim naučnim časopisima. Neki od njih su: „Nešto o nauci i naučnom radu“, „Filozofija i nauka“, „Današnjica i mi“, „Problem umjetničke kritike“ i „Problem umjetnosti“.
Bavio se pretežno spoznajnom teorijom, odbacivao ideju o mogućnosti utemeljenja filozofije kao stroge znanosti, budući da filozofija ne raspolaže čvrsto određenim područjem objekata jednako kao ni egzaktnim metodama i načelima spoznaje. Pisao je i književno-kritičke rasprave i bavio se muslimanskim/bošnjačkim pitanjem.
Ratne 1942. godine radio je kao profesor u Banjoj Luci, kada je, zbog svojih revolucionarnih ideja uhapšen i sproveden u logor. Na Bajram iste godine u Jasenovcu je pogubljen.
Krupić se u brojnim radovima žali na položaj Bošnjaka/muslimana, ali neke od uzroka lošeg stanja svoga naroda pronalazi među njima samima, govoreći o moralnom slabljenju, kafani i tavli, pjevaljkama , alkoholu, te izgubljenosti u neostvarenim kolektivnim nadama.
Za Intelektualno.com priredio: Faris Marukić
