Željezničar je svoje utakmice do 1953. godine igrao na na vojnom igralištu Egzecir, a potom na Pofalićima. Nakon što su protjerani jer su postali ozbiljna konkurencija moćnijim sarajevskim klubovima, Željezničari su odlučili da sagrade vlastiti fudbalski hram, na kojem će se igrati svoje utakmice.
Odlučni članovi Radničkog Sportskog Društva Željezničar su 1949. godine pokrenuli radnu akciju, gradnju današnjeg Stadiona Grbavica, koja je završena 13. septembra 1953. godine. U prvoj zvaničnoj utakmici, prilikom otvaranja, Željezničar je savladao Šibenik sa 4:1, a Ilijas Pašić je postigao tri gola. Grbavica je tada imala samo jednu pravu tribinu, zapadnu koja je prenesena sa stadiona “6. april” sa Marijin-Dvora. Tada je napravljen stadion sa atletskom stazom koja je uklonjena tokom rekonstrukcije od 1968-1976. godine.
Tada se nije moglo ni slutiti da će dom kluba, nekih četrdesetak godina kasnije, biti skoro poptuno uništen.
Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu, Stadion Grbavica je postao prva borbena linija, a zapadna tribina zapaljena je, dok je dio stadiona miniran. Sa tribinom zajedno je izgorjelo i nestalo 316 pehara, od čega su 42 pripadala fudbalerima, a razliku u broju osvojili su ostali klubovi iz Sportskog Društva Željezničar, koje je tada brojalo 14 klubova. Ipak, neki pehari koji su bili u prostorijama kluba na Marijin Dvoru su sačuvani i danas krase vitrine Plavog salona.
U okviru Grbavice nalaze se i dva pomoćna terena na kojima svoje treninge održavaju prvotimci Željezničara i mlađe kategorije kluba. U zapadnoj tribini nalaze se prostorije fudbalskog kluba Željezničar.
Danas, nakon skoro tri decenije od agresije na Bosnu i Hercegovinu te planskog uništavanja stadiona od strane sprskog agresora, Grbavica ponovo sija u sve ljepšem ruhu.
Za Intelektualno.com priredio: Mirza Malović
